Bir zamanlar camii odalarında, dernek köşelerinde küçük televizyonlarda “Heimat, fremde Heimat” programını izlerdik.
Orada adımız geçince kalbimiz kıpır kıpır olurdu. “Bak, bizden bahsediyorlar” deyip birbirimize sevinçle bakardık.
O zamanlar sesimiz azdı, elimiz dardı, kalabalığımız küçüktü.
Ama bugün…
Vorarlberg sokaklarında esnaf biziz, taksici biziz, öğretmen biziz.
İş yerini açan da biziz, fırını ısıtan da, inşaatı kuran da…
Ama aynı zamanda hâlâ “konuk” gibi davranıyoruz.
Çünkü bizi anlatan festivallere, bizim için kurulan sahnelere, bizim çocuklarımızın gösteri yaptığı alanlara katılmıyoruz.
Sanki görünmekten, ses vermekten, bir araya gelmekten ürküyoruz.
Oysa artık misafir değiliz.
Ev sahibiyiz.
Ve bu evde hep birlikte yaşıyoruz:
Oralı, buralı demeden.
Şucu, bucu ayırmadan.
O parti, bu dernek diye bölünmeden.
Şimdi Sıra Bizde
Bugün burada, Vorarlberg’de düzenlenen her alkolsüz, aile yapımıza uygun kültürel etkinlik, sadece bir festival değil.
Bir duruş, bir kimlik, bir sesleniştir.
Bu etkinliklere katıldığımızda yalnızca yemek yemeye, müzik dinlemeye gitmiyoruz.
Oraya çocuklarımızla birlikte bir aidiyet duygusu inşa etmeye gidiyoruz.
Oraya “Biz buradayız ve birlikteyiz” demeye gidiyoruz.
Ama ne yazık ki bu alanlar boş kalıyor.
Katılmadığımız her etkinlik,
Sahip çıkmadığımız her organizasyon,
Geleceğe sessiz bir boşluk olarak kalıyor.
Birlikten Kuvvet Doğar
Unutmayalım:
Birlik, sadece düğünde halay çekmekle olmaz.
Gerçek birlik, farklılıklarımızla birlikte aynı masaya oturabilmektir.
Aynı sofraya kaşık sallayabilmektir.
Aynı ezgiye kulak verebilmektir.
Her şeyin başı görünür olmak.
Çünkü görünmeyen unutulur.
Unutulan yok sayılır.
Yok sayılan da zamanla silinir.
O yüzden bugün tüm Vorarlberg Türk toplumuna sesleniyoruz:
Alkollü içeceklerin yer almadığı, aileye ve kültüre saygılı tüm etkinliklerde yer alalım.
Küslüğü, önyargıyı, kırgınlığı bir kenara bırakalım.
Birlik olalım.
Omuz omuza duralım.
Çünkü…
Esnaf biziz.
Konuk biziz.
Öğretmen biziz.
Öğrenci biziz.
Bu sokaklarda yürüyen biziz.
Bu ülkenin yarınına umut eken de biziz.
O zaman neden bir araya gelmeyelim?
Neden bir festival alanında çocuklarımızla birlikte gülmeyelim?
Neden bu topraklarda sadece var olmakla yetinelim, neden birlikte iz bırakmayalım.
Son Sözüm:
Bu topraklarda yalnız değiliz.
Ama eğer birliğimizi göstermeyeceksek,
Yalnızmışız gibi görünmeye devam ederiz.
Gelin, bu gidişi değiştirelim.
Birlik olalım.
Çünkü biz hep beraber biziz.
Saygılarımla,
Gürkan Altmışdört